آئین مستان

مدینه جایی بین ابراست
که هر ابری به دورش گریونه
یه اقیانوسِ خاکی اونجاس
که خورشید تو عمقش پنهونه ..
ملائکه تویِ ملکوت،سمت مدینه پر میزنند
تو عالم معنا تو بقیع،دارن حرم درست میکنند
فرشته ها از روز ازل
خادمِ حرمِ امام حسنن
یه روضه خوان دائم ، بالاسر قبرش
میخونه از داغِش ... میخونه از صبرش
 مگه یادم میره من بودم و یه گلِ پرپر؟
مگه یادم میره زخمِ رویِ صورتِ مادر؟
مگه یادم میره خونابۀ بالِ کبوتر؟   
 مدینه شهری تویِ دل هاس
که اسمش دل رو میلرزونه  
دلُ میلرزونه قبرایی
که زیر آفتاب و بارونه ..
دلی که شد امام حسنی، دیگه زمین براش قفسه
آزاده و رهایِ رهاس، با آسمونا هم نفسه ..
یه روزی زائرِش میشه و
به همۀ آرزوهاش میرسه
یه روضه خوان بینِ ... مقامِ بالاسر
میخونه از کوچه ... میخونه از مادر
 مگه یادم میره من بودم و کوچۀ غم ها
مگه یادم میره دستی سیاه که میره بالا
مگه یادم میره روی زمین نالۀ زهرا  
مگه یادم میره من بودم و یه گلِ پرپر؟
مگه یادم میره زخمِ رویِ صورتِ مادر؟
مگه یادم میره خونابۀ بالِ کبوتر؟
 مدینه تو با شعری که خوند
دم آخرِ آقات ، میسوزی  
به آیینه ش روز آخر گفت
مثه روز تو نیست هیچ روزی ...
 امام حسن خودش دلارو، برده به کربلایِ حسین  
بخشیده روضۀ خودشُ، به اشکِ روضه هایِ حسین
کریمِ عالم بود و گذاشت
دارو ندارشُ برایِ حسین
با جیگر پاره ... با اون تنِ بی حال
میخونه از مقتل ... میخونه از گودال
ای کشتۀ دور از وطن،دور ازوطن ... وای
ای تشنۀ صدپاره تن،ای بی کفن ... وای

منم وارث حیدر کرار

عزیز دل مصطفایم من
امید دله مادرم زهرا

کریم جهان مجتبایم من
امام بی یاورم
امیر بی لشگرم
گرفتار دل های سنگ و سیاهم
شده قاتل همسرم
چونان زار و مضطرم
که حتی در این خانه هم بی پناهم
زهر کینه ، آتش زند به جانم
از سوز دل مرثیه ها بخوانم
در تاب و تب ، مغضوب دشمنانم
یا مجتبی ، جانم عزیز زهرا ...
منم آنکه احوال مادر را

غریبانه در کوچه ها دیده
نداند کسی جز خدای من

درآن کوچه چشمم چه ها دیده
به دستش دستان من
به پیش چشمان من
عدو آمد و شد جهان تیره و تار
گرفتم دستان او
دو دست لرزان او
امان از من و روی زهرا و دیوار
یاس حیدر در بین کوچه پژمرد
سیلی خورده زهرا ولی حسن مرد
چندیدن نوبت  تا خانه بر زمین خورد
یا مجتبی ، جانم عزیز زهرا ...
خداحافظ ای زینبم خواهر

حبیبه دلم نور عین من
تورا بر دله خون من سوگند

که جان تو جان حسین من
پس از من در کربلا
تویی و شام بلا
حسین است و باغ گل پرپر او
تو میمانی بی پناه
ببینی در قتلگاه
به نیزه رود پیش چشمت سر او
حسین جانم ، ای عشق بی کرانم
در کربلا ، قربان تو جوانم
وقت رفتن ، نام تو بر زبانم
یا ثارالله ، لبیک یا حسین جان ....

گناهامُ ندید گرفتی،انگار ازم بدی ندیدی
تا که دیدی دلم شکسته،بازم به داد من رسیدی
گرچه برا تو کم گذاشتم،از خوبا راهُ من جدا بود
روضه ولی همیشه واسم،راهِ رسیدن به خدا بود
حاجتِ هرشبم .. اربعین کربلا بودنه ..
دعوتم میکنی .. من هنوزم دلم روشنه ..
بی سر و سامان توام یاحسین
دست به دامان توام یاحسین
بر سر نی زلف رها کرده ای یاحسین
با جگر شیعه چه ها کرده ای یاحسین
زهرۀ منظومۀ زهرا حسین یاحسین
کشتۀ افتاده به صحرا حسین یاحسین
بگیر ازم هرچی که خواستی،ولی ازم نگیر غمت رو
نفس زدن تو هیئتا رو، بودنِ زیرِ پرچمت رو
دلم خوشه که تو رو دارم،حالِ دلم بی تو خرابه
دنیایی که حسین نداره،یه لحظه شم برام عذابه
روشنیِ دلم .. از همین اشکِ تو روضه هاس ..
روسفیدیِ من .. از سیاهیِ  شال عزاس ..
عاقبت این عشق هلاکم کند یاحسین
در گذر کوی تو خاکم کند یاحسین
آقا دعام کن که تو راهِ،کسی به جز شما نباشم
یه کاری کن حتی یه لحظه،از شهدا جدا نباشم
دلم میخواد برات بمیرم،از این میترسم که نتونم
دعا کن آقا بیشتر از این،از شهدا عقب نمونم
مثل اون عاشقا .. تا ابد میمونم باحسین ..
تا دم آخرم .. با شهیدا میگم یاحسین ..
تربت تو بویِ خدا میدهد یاحسین
بویِ حضورِ شهدا میدهد یاحسین
مشعر حق عزم منا کرده ای یاحسین
کعبۀ شش گوشه بنا کرده ای یاحسین

السَّلامُ عَلَیْکُمْ یَا أَهْلَ بَیْتِ النُّبُوَّةِ،بمُوالاتِكُمْ تُقْبَلُ الطّاعَةُ الْمُفْتَرَضَةُ ، وَ لَكُمُ الْمَوَدَّةُ الْواجِبَةُ وَ الدَّرَجاتُ الرَّفیعَةُ وَ الْمَقامُ الْمَحْمُودُ وَ الْمَكانُ الْمَعْلُومُ عِنْدَ اللّهِ عز و جل وَ الْجاهُ الْعَظیمُ وَ الشَّأْنُ الكَبیرُ وَ الشَّفاعَةُ الْمَقْبُولَة

آن گونه که در عالم نام خدا بماند

نام حسین رویِ لب‎های ما بماند

از ابتدایِ دنیا تا انتهای دنیا

عشق حسین تنها در قلب ما بماند

ما نذر گریه داریم در روضۀ محرم

یا ربّ مباد حتی یک قطره جا بماند

دل کو به کو به هر دشت تا پا گذاشت برگشت

اما همیشه می‎خواست در کربلا بماند

این اربعین برات وصل است یا که هجران؟

سخت است دل میان خوف و رجا بماند

این عمر می‎شود طی آخر غروب تا کی؟

ما می‎رویم و تنها این روضه‎ها بماند

نوکر به سر هوایِ سلطان شدن ندارد

اینجا گدا همیشه باید گدا بماند

هر سی شبِ محرم «نوحوا علی الرقیه»

باید برایِ داغش دل در عزا بماند

آخر چه گویم از او ناگاه در هیاهو

لکنت گرفت با تو ، اینکه چرا؟ بماند

به غارت برده دشمن دودمانم، دیده ای یا نه؟!

غروب عمر را در آسمانم دیده ای یا نه؟!

همان دُ دختر شیرین زبا بان تُ تو هستم

گرفته آبرویم را زبانم دیده ای یا نه؟!

پدر مویِ سرم شانه زدن دیگر نمی خواهد

شرر را در میانِ گیسوانم دیده ای یا نه؟!

شدم سرگرمی خندیدن طفلان این کوچه

دلیلِ خنده های این و آنم، دیده ای یا نه؟!

هر آن که رد شد از ویرانه با حیرت نشانم داد

ورم کرده سر و چشم و دهانم دیده ای یا نه؟!

دوتایی سنگ ها خوردیم، بابا من تو را دیدم

تو هم من را، بگو تا که بدانم دیده ای یا نه؟!

بیا تا زجر خوابیده بگیرم بین آغوشت

به لب آمد ز هجرانِ تو جانم، دیده ای یا نه؟!

اگر من را پذیرفتی، شهادت را نصیبم کن

صلاحم را به ترکِ آشیانم دیده ای یا نه؟!

دیگه نفسش بالا نمیومد .. یه وقت دیدن داره با اشاره رو لبایِ بابا دست میکشه .. دیدن اشک میریزه لب هارو دست میکشه .. آروم بغل کرد سرُ .. لبها رو گذاشت رو لب هایِ بریده بریده شدۀ بابا .. بابا از مدینه تا حالا منو بوسیدی؟ نه والله .. بابا من کارمُ تموم کردم .. دعاکن من پیش تو برگردم .. یه سوال دارم از خانم؟ خانم چرا میگه منو برگردون پیش خودت بابا؟ بابادیگه خیلی ناراحتِ عمه ام زینبم .. از وقتی که از ناقه افتادم دیگه نمیتونم راه برم عمه منو بغل میگرفت آروم میزاشت زمین دوباره بغل میکرد .. انقدر محبت کرده ..

از ضرب کعب نی بدنم درد می کند

از مشت استخوانِ سرم درد می کند

اوباش ناز کردنشان جورِ دیگر است

دارد هنوز مویِ سرم درد می کند ..

در ویرانه ، مهمان دارم

امشب ماهِ تابان دارم

میگردم دورِ تو تا جان دارم

کنج خرابم با سرت آمدی

برای بردن دخترت آمدی

یا ابتا حسین ..

ای از آبِ دریا محروم

بینِ روضه میگم آروم

صل الله علیک یا مظلوم

کنج خرابم با سرت آمدی

برای بردن دخترت آمدی

یا ابتا حسین ..

سیلی خوردم با بی رحمی

هستم زخمی هستی زخمی

درد مرا تنها تو می فهمی

مثل تو پهلویم مثل تو ابرویم

مثل عبای تو رفته النگویم

یا ابتا حسین ..

جا ماندم از عمه آن شب

جانم آمد بابا بر لب

زجر آمد دنبالم جای زینب

رقیه تاکنون چکمه نخورده بود

عمه اگر نبود رقیه مرده بود

یا ابتا حسین

خواندن روضه ات از بس که جگر می خواهد

کار هر بی هنری نیست ؛ هنر می خواهد

یا کریمی به تمنای کریمی که تویی

پرشکسته به بقیع آمده؛ پر می خواهد

 ای خدا! چی میشه ما یه غروب هفت صفر پشت پنجره های بقیع،اصلاً قول میدیم داد نزنیم،قول میدیم بلند گریه نکنیم،همین جوری فقط به سینه بزنیم،بگیم:ای غریب آقا....

ابرها روی مزارت دلشان می گیرد

باد هم از سر کوی تو خبر می خواهد

گرچه بی شمع و چراغ است مزار تو ولی

شبِ ماتم زدگان از تو سحر می خواهد

ای وجودت همه اکسیر نفهمیده تو را

یارت از دشمن اگر کیسه ی زر می خواهد

نوشتن یه کنیزی یه شاخه گُل داد به آقا امام حسن مجتبی،آقا گل رو گرفت،فرمود:تو در راه خدا آزادی،دیگه نمیخواد کنیزِ این خانه بشی...گفتن:آقا! یه شاخه گل داد آزادش کردید؟ فرمود:آری او به اندازه کَرَمِش به ما عطا کرد،ما هم به اندازه ی کَرَمِمون...

یا امام حسن!  به ما هم یه کربلا بده...دلِ ما پرپر میزنه برا کربلا....به داداشت حسین سفارش مارو بکن،شما برادر بزرگِ حسین هستید،شما امام او هستید...

حرز بازوی پسر داشت نشان از این که

سرفرازی همه جا اذن پدر می خواهد

قاسم هی رفت و اومد دید عمو به این راحتی اجازه نمیده،برگشت پیش مادرش،مادرش گفت:حالا که کار به اینجا کشید بذار این حرز رو برات باز کنم،ببین رو بازوت بابات برات چی یادگاری گذاشته،برات دست خط نوشته...

ابی عبدالله تا نگاه کرد به دست خط برادرش،اشک ریخت،قاسم رو بغل کرد،عبارت میگه:این عمو و برادر زاده تو بغل هم گریه کردن"حتی غُشِیَ علیهما..." اینقدر حسین گریه کرد از حال رفت...این جا یه بار قاسم رو بغل کرد از حال رفت،قاسمی که سالم بود،زخم نداشت،ساعتی بعد همین قاسم رو از زیر پای اسب ها...سینه ی شکسته اش رو به سینه چسباند...یه صحنه ای دید ابی عبدالله شروع کرد داد زدن"کانَ یَفحَصُ بِرِجلَیه..." دید این بچه هی داره پاهاش رو میکشه رو زمین،هی میگه: عمو استخونام شکست...

حسین....وسط شعر امام حسن دلت رفت کربلا... این دلم تنگم عقده ها دارد....

صحبت از عاشقی قاسم و عبدالله است

صحبت از وادی عشق است که سر می خواهد

روضه ات با جگر و تشت فقط کامل نیست

روضه ات بی کسی و کوچه و در می خواهد

می زد مرا مغیره و یک تن به او نگفت

زن را کسی مقابل شوهر نمی زند

یه صحنه ای که هیچکی ندید،به هیچکی نگفت...یه موقع است یه صحنه ای رو می بینی برا این و اون میگی،دلت آروم میشه،اما مادرش فاطمه گفت:حسن جان! مواظب باش حرفی از کوچه به کسی نزنی...

یه لحظه میگه:دیدم مادرم قدم هاش رو بُرد عقب،نمیدونم چی از رو سرم  رد شد،صدایی شنیدم، مادرم محکم به دیوار خورد...افتاد رو خاکِ کوچه...وای مادرم...روضه امام حسن همینِ...وای مادرم

یارب نصیبِ هیچ غریبی دگر مکن

دردی که گیسوانِ حسن را سپید کرد

با صد امید حامی مادر شدم ولی

سیلی زنی امید مرا نا امید کرد

قدیم کاروان میخواست بره کربلا ، اول می رفتند بقیع رو زیارت می کردند بعد می رفتند کربلا ؛ گوشۀ حرم ابی عبدالله دیدن یه پیرمرد ایرانی شمع روشن کرده گریه میکنه،زیر لب میگه:قربونت برم حرم نداری ... آقا جان زائر نداری ... قبرت چراغ نداره ... اومدن جلو گفتند : این آقا که این همه زائر داره، لوسترای زیبا، حرم به این قشنگی داره ... گفت:دست از دلم بردار، بقیع بودم اومدم کربلا ، نذر امام حسن داشتم یه شمع روشن می کردم ، تا شمع روشن کردم تو بقیع نگهبانای بقیع منو زدند، حالا اومدم نذرم رو حرم داداشش ادا کنم، می خوام بگم:حسین جان!داداشت خیلی غریبه ...

اما من اینجوری بگم دادت بلندشه: غریب اون کسی نیست که زائر نداره، غریب اون کسی نیست که حرم نداره ، غریب به کسی میگن جلو چشمشش مادرش رو بزنن ، اما چون سن و سالی نداره نمیتونه کاری بکنه ، آخ مادر ...

یه وقت بی بی زینب سلام الله علیها وارد شد دید پاره های جگر حسنش بالا اومده ، روضۀ من همین یه جمله ست ، اینقدر به سر و صورت زد ، یه وقت دید حسن سرش رو بالا آورد ، لبها خونیِ ، یه نگاه کرد صدا زد : زینب دیگه راحت شدم ... دیگه چشمم به اون کسی که جلو راهِ مادرمُ گرفت نمی افته ...

کربلا وقتی ابی عبدالله نامۀ امام حسن رو باز کرد دید نوشته ، حسین جان! من کربلا نیستم کمکت کنم ، بذار قاسم عوض من بره میدون ، چقدر حساس بود نسبت به حسین . میخوام دلت رو ببرم کربلا ، بعد کوچه ، امام حسن این ذکر رو می گفت:

الهی بشکنه دستِ مغیره

میونِ کوچه ها بی مادرم کرد

این همیشه ورد زبون همۀ بچه های حضرت زهرا  هم بود ، اما تا رسیدن کربلا این نوحه رو یه نفر عوض کرد ، اونم یه خانمی بود ، هی می گفت:

الهی حرمله دستت قلم شه

کبوتر بچمو از من گرفتی

حسین ....